به نام خالق بی همتا
لا حول و لا قوت الا بالله العلی العظیم 7 مرتبه
اللهم الجعلنی فی درعک الحصینت التی تجعل فیها من ترید 3 مرتبه
صبح و شب
اتفاقی در پارکینگ ساختمان کناری محل کار دیدم.
حکمتی در آن دانستم.
تصمیم به خواندن گرفتم.
واقعا تاثیر داشت.
یاد خدا همواره تاثیر گذار است.
به نام هرچه از اوست
سخت است بخواهی و بخواهد اما تقدیر جور دیگری رقم بخورد...
اصلاً می شود آدمی، کسی را که تغییر مثبت گسترده ای در زندگی اش به وجود آورده و حال موجودیتی در زندگی اش ندارد را فراموش کند؟ (قطعاً که هدایت خدا بوده اما وسیله اوست)
اگر این فراموش نکردن تبدیل به نقطه ضعف آدمی شود چه کند؟
باید فراموش کرد؟چگونه؟
باید کنار آمد؟چگونه ضعف را برطرف کنیم؟
ذهنم پر شده از چگونه های فراوانی که بی دلیل آزارم می دهند...
به نام خدا
شاد بودن اقتضای زمان خود را دارد. هر شاد بودنی به معنای آنچه که باید باشد نیست. گاه حس و حالمان از رفتار و گفتار دیگران مشعوف می شود. گاه از سخن نعز و لطیف. گاه از انجام کاری که به مقصود می رسانیم. گاه خواندن نکته ای پاره خطی کتابی. بهانه های شاد بودن زیاد است اما مهم شاد ماندن است. حسی که گریز داشته باشد و همچون ماهی لیزی از کف برود مانند این است که اصلا وجود نداشته است. تنها شیرینی لمس و غوطه خوردن آن به یاد می ماند. یا همچون دانه برف زیبایی که در دستان آدمی آب می شود و فرصت نگاه به آن اندک است. هر جای این جهان را که بنگری امثال و تمثیل و حکایت فراوان است. فقط باید خوب نگاه کرد. حق با سهراب سپهریست که می گوید چشم ها را باید شست و جور دیگری باید دید.
اما شادی حقیقی در چه نهفته است؟
غیر از این است که انسان همواره به دنبال تکیه گاهی برای پوشاندن نقاط ضعفش بوده است و همواره به دنبال آرامشی توأم با لذت بوده.
بحث سر نقاط ضعف نیست چون که انسان ضعیف آفریده شده و این غیر قابل انکار است. می توان ضعیف بود اما شاد زندگی کرد.
بحث سر اینست تا زمانی که دل را، عقل را تسلیم اراده ای که تو را خلق کرده نکنی رنگ شادی را نمی بینی. آن وقت است که حتی اگر در مشقتی بیفتی نیز آن سبب شادی تو می گردد.
گاه سخنانم را بیان می کنم تا باور دیگران را سبک و سنگین کنم. بعد باور خودم را.
به نام خالق نشانه ها
چند روزیست سوزن خواندنم بر سوره یوسف گیر کرده است.
دنبال لحن مناسبی می‌گردم برای خواندن؛ نمی‌توانم.
یکبار خوانده‌ام و سطحی نگریسته‌ام اما می‌خواهم درست خواندن را فرا گیرم. بفهمم. خلاصه که گیر بودم و هستم.
از دوست عزیزی پیشنهاد خواندن فی الحقیقه العشق را دریافت کرده بودم. تا دیشب میل به خواندن نداشتم. دیشب که نسخه الکترونیکی آن را دانلود کردم. برایم جالب بود. در ابتدای رساله سومین آیه از همان سوره‌ای بود که سوزنم گیر کرده.
سوره یوسف.
شروع به خواندن کردم در بخش‌هایی باز هم سوره یوسف. داستان یوسف. عشق به یوسف.
نمی‌دانم اتفاقی است؟
نشانه است؟
دوباره باید با تأمل بیشتری بخوانم؟
مقصود چیست؟ شاید بخش‌هایی از اتفاقات سوره نزدیک به زندگی من باشد! اما ...
شاید باید تصمیم بگیرم.
حقیقتاً رساله زیبایی است اما کمی گنگ است. به آسانی فهمیده نمی‌شود.
از آن دوست بیانی کمال تشکر را دارم.
به نام خدا
چند روز پیش که جهت درمان به درمانگاه رفته بودم ناگهان در میانه راهرو، درست در قسمت جلوی پذیرش خواهران ناگهان صدای فریاد مادری بلند شد؟
آدمی نیز که کنجکاو. تا سر ها همچون ارتش خبردار به سمت ماجرا چرخید؛ صدای فریاد گوش خراشی که درکی از احوالات مریض احوالان نداشت بلند شد و شدت بحثی که به وجود آمده بود بالا گرفت.
از ماجرا خیلی دور بودم اما وقتی به خود آمدم دیدم حیف است کنجکاوی فقط درباره یک موضوع باشد؛ سعی کردم همچون یک فیلم بردار قابل همه افراد داخل درمانگاه را وارسی کنم.
از شدت هیجانی که در چهره‌ها مشخص بود؛ نیاز به پاپ کرن به شدت احساس می‌شد اما برای ختم ماجرا و کمک به بهتر شدن شرایط خیر.
اما ماجرا چه بود؟
به علت نداشتن حجاب مادر از صدور نوبت برای معاینه فرزند تب دار خودداری می‌کردند!!
و این یکی از عجیب‌ترین قوانینی بود که مزین به نام اسلام شده بود و بنده حقیقتاً تا به این لحظه مشاهده نکرده بودم.
درست است و موافقم که باید به عنوان مسلمان و مومن مواظب پوشش خود باشیم؛ خصوصاً بانوان محترم.
این چیزی است که جزو حدودات الهی تعیین شده و خداوند سفارش به رعایت آن کرده.
همچنین با عرض پوزش از مردان و بانوان محترم؛ اگر خانم‌ها در جریان بودند که حتی شیخ جماعت هم در محافلش از شوخی با زیبایی های ظاهری زن دست بر نمی‌دارد و نقل محافل اکثر مردان چه در محیط کار چه در بازار و هزاران چه دیگر این است که نگاهشان را به گیس فلان همکار و یا فلان شخص آلوده کنند؛ کمی در امر حجاب سفت و سخت تر رفتار می‌کردند. امیدوارم تلنگری باشد.
جامعه‌ای که من در آن قرار دارم اگر الآن امر به معروف و نهی از منکر بر آن کارساز نگردد رو به تباهی تمام است. شوخی نیست واقعاً نگرانم.
پوشش ظاهری مادر نادرست بود و درست اما چرا آن طفل معصوم را ویزیت نکردند به بهانه قانون بودن، برای من تعجب است؛ اسلامی که راه انداخته‌اند حتی الفش هم نیست.
آقایان چشم ها را فرو گیرید. نیاز به سرکوب نیازها نیست. از راه درست اقدام و به حد خود قانع باشید.
خانم‌ها لطفاً مواظب حفظ پوشش درست خود باشید. نیاز به خود جلوه گری فراوان نیست. از راه درست اقدام و به حد خود قانع باشید.
این‌ها هم سخنان من نیست. قرآن مطالعه شود همه چیز گویا و واضح است.
.
.
.
به نام رب النور
چرا چرخ روزگار این گونه برایم می‌گذرد؟
خود نیز نمی‌دانم
خسته‌ام از هرچه که در من متولد می‌شود وخسته از هرچه که می‌خواهم و نمی‌شود.
این حسادتی که رخنه در سرنوشتم داردو از آن بالا می‌رود تا آن را ببلعد از چه نشئت می‌گیرد؟
مگر در من چه نهفته است که اینگونه عطش روز گار برای خسته کردن من اسبش را زین کرده؟
کاش سرچشمه‌ای داشت آن وقت تکلیف مشخص بود.
مجبورم هرچه که دارم را رها کنم. اما خوب که نگاه می‌کنم از همان بدو تولد چیزی به همراه نداشتم که بخواهم رهایشان کنم.
نور خدا از همان ابتدا در من گم بود.
مجبور بودم تا خود را از همان ابتدا رها کنم اما رها در چه؟
همواره احساس خلائی در وجودم احساس می‌کردم. هر بار این روز گار بی رحم ذره ذره مرا در تشنگی بی‌حد خودش حل می‌نمود.
تا که تو همراه آن آمدی. تشنگی تلخ روزگار مرا بلعیدی، نور خدایم را به من بازگرداندی و مرا در خودت رها کردی.
رها بودن در تو حس زندگی را هر لحظه در من شعله ورتر می‌ساخت. اما فراموش کرده بودم که تو خود درگیر این اصل بی‌اساس هستی.
نمی‌دانستم هرچه بیشتر در درون تو غرق شوم از تو دورتر خواهم شد.
کاش این من خسته با دیدن تو نیز خسته می‌ماند.
....
به نام خالق بی همتا
دنبال نشانه می گردم برای حال خوب که نه فقط برای اینکه مطمئن باشم توبه‌ام پذیرفته شده...
چند اتفاق خوب و چند نشانه دریافت کردم اما نمی‌دانم چرا ترس دارم از گذشته‌ام؛ مگر نباید توکل کرد و ادامه داد...
شاید وسوسه است که نشانه را خوب جلوه می‌نماید...
می ترسم وارد راهی شوم که در مسیرش هزاران چاه نهفته باشد...
